Rozdział XXVII Rozmowy

- Harry, powtarzam ci po raz kolejny, że Draco nie ma do wykonania żadnego niesamowitego zadania i na pewno nie dla Voldemorta, a ty Ron przestań wreszcie syczeć na dźwięk tego słowa! - Hermiona była już wyraźnie zirytowana przedłużającą się rozmową o tym co robi Draco i gdzie znika Draco - Harry! Ani słowa więcej na ten temat! Wałkujemy to już ponad dwie godziny i to kolejny raz, daj mi spokojnie żyć!

- Ja swoje, a ty swoje. Mówię ci, że teraz wiem przynajmniej gdzie się podziewa kiedy znika, to już bardzo dużo, prawda?

Hermiona westchnęła ostentacyjnie i wzniosła oczy ku niebu.

- Łazi do pokoju życzeń, myślę, że tam coś schował, na pewno coś tam ukrył, założę się, że to jakiś czarnomagiczny przedmiot…

- Do cholery jasnej! Daj już wreszcie spokój, bo to zaczyna być niepokojące! - Hermiona nie mogła już wytrzymać słuchania kolejny raz o tym samym

- Właśnie - przerwał jej Harry z satysfakcją- sama przyznajesz, że zaczęło to być niepokojące.

- Ale ja nie o Draco, tylko o tym, że masz obsesję i powinieneś się leczyć!

Hermiona wstała z fotela w pokoju wspólnym i po chwili przeszła przez dziurę w portrecie. Nie lubiła rozmów o Draconie, dlatego, że wiedziała o całej sprawie więcej od swoich przyjaciół i dlatego, że zawsze musiała kryć tego wstrętnego blondyna. Rozmyślając o tym czego tak naprawdę jest w stanie dowiedzieć się Harry i jak mógłby to wykorzystać przeciwko Severusowi dotarła do lochów. Snape siedział na dywanie przed kominkiem, patrzył w ogień i bawił się różdżką, ucieszył się, jak zwykle, na widok swojej kobiety. Hermiona usiadła za nim i objęła go w pasie.

- Jak ci minął dzień? - spytała głaszcząc go po głowie

- Nic specjalnego, nic nowego, nic ciekawego, czyli wymarzony spokój, a tobie?

- Harry kazał śledzić Zgredkowi i Stworkowi Dracona, dowiedzieli się, że znika w Pokoju Życzeń, teraz Harry nie daje mi spokoju, zresztą Ronowi też. Mnoży teorie spiskowe i żąda żebyśmy przyznawali mu rację, jestem tym cholernie zmęczona - westchnęła dziewczyna

- Potter - westchnął Severus

- Ale nie gadajmy o tym, nie chce mi się znów o tym myśleć, powiedz lepiej jakie masz dziś dla mnie zadanie - Hermiona spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem i wyrazem żywego zainteresowania na twarzy

- Avada, moja kochana Hermiono - Severus uśmiechnął się jakiś dziwnym nieprzeniknionym uśmiechem - nie bój się, tylko na ślimakach - dodał widząc przerażenie w tych kochanych ciepłych brązowych oczach.

Wstał, podszedł do kredensu i wyciągnął małe brązowe pudełko ze ślimakami, które zaraz podał dziewczynie.

- Myślałam, że masz coś specjalnego, że będziemy ćwiczyć na czymś innym, może większym, no nie wiem… - Hermiona była troszkę zawiedziona takim samym zadaniem jak tydzień temu i jeszcze tydzień temu

- Tak, to co powiesz na to?- Severus Snape machnął różdżką i ślimaki rozrosły się do rozmiarów sporego kota - teraz trudniej będzie ci je zabić, widzisz je dokładniej, są większe, no ale spróbuj.

Dziewczyna wyciągnęła przed siebie różdżkę, zamknęła oczy i próbowała skupić się z całych sił na zaklęciu, które jako jedyne ciągle sprawiało jej jakieś trudności. Imperius opanowała perfekcyjnie, nawet Cruciatus wychodziło jej całkiem nieźle, ale ilekroć próbowała użyć śmiertelnego zaklęcia, tylekroć coś było nie tak.

- Avada Kedavra - wypowiedziała głośno i pewnie

- Kochanie, ale nie z zamkniętymi oczami, na Merlina! - Severus zaśmiał się - patrz jak to się robi

- Sev, nie lubię patrzeć jak zabijasz - skrzywiła się dziewczyna widząc jak mężczyzna przymierza się do użycia śmiertelnej klątwy

- Hermino, to tylko ślimaki, wiesz, że w swoim życiu zabijałem nie tylko ślimaki.

- Wiem, ale…

Snape spojrzał na ślimaka, który właśnie zostawiał oślizgły ślad na jego podłodze i próbował wpełznąć do sypialni.

- Avada Kedavra - zielone światło błysnęło, ślimak zwalił się na ziemię i już się nie poruszył

- Masz talent - pochwaliła go dziewczyna

- Daj spokój, w ogóle, co ty mówisz? Właśnie powiedziałaś, że mam talent do zabijania - Severus był zły, naprawdę zły

- Przepraszam, nie to miałam na myśli - podeszła do niego i próbowała się przytulić - oj Sev, proszę cię, przecież wiesz, że nie myślę o tobie w ten sposób.

Snape westchnął nachmurzony, ale pozwolił jej się do siebie przytulić.

- Na czwartym roku, na OPCM Moody, a raczej Barty Crouh, pokazywał nam na pierwszej lekcji te trzy zaklęcia na pajakach. Pamiętam jak dziś, po lekcji podszedł do mnie Harry, z taką dziwną miną i powiedział, że teraz już wie jak zginęli jego rodzice, jak ten pająk, szybko, cicho, bezboleśnie, dziwnie się wtedy poczułam. Mimo, że potem opowiadał mi jak zginęła jego matka, to jednak tamta chwila wyryła mi się w pamięci najbardziej.

- Opowiadał? Przecież był bardzo mały, nie mógł tego pamiętać - Snape był zaciekawiony opowieścią dziewczyny

- To prawda, ale przypomniał sobie wszystko dzięki dementorom, zawsze gdy dementor był bardzo blisko Harry słyszał głos swojej matki, jak błaga Voldemorta o litość dla swojego dziecka, jak on każe jej się odsunąć, a potem słyszał już tylko krzyk

- Słyszał jej głos - Severus szepnął na tyle cicho żeby nie mogła go usłyszeć- szczęściarz

- Co tam mruczysz? Szczęściarz? Czemu tak twierdzisz? Sev, co ci przyszło do głowy?

- Szczęściarz, tyle razy dementorzy prawie go mieli, a on zawsze wychodził z tego cało.

- Ah, tak, prawda. Sev! Ten ślimak zaraz zje ci połowę twoich zapasów skrzeloziela!

Rzeczywiście, jeden z trzech wielkich ślimaków dobierał się właśnie do szafki z ziołami, Snape błyskawicznie machnął różdżką i po chwili schował pudełko ze ślimakami powrotem do szafki w kredensie.

- Sev, wiesz może coś o horkruksach? - Hermiona wypaliła tak nagle, że gdyby Snape miał jeszcze w rękach pudełko ze ślimakami to leżałoby ono już na podłodze.

- Co też ci przyszło do głowy? Jest tyle interesujących dziedzin wiedzy magicznej…od kiedy? Od kiedy interesuje cię czarna magia? Hermino? - Snape był tak zdziwiony i zaniepokojony pytaniem ukochanej, że nawet nie starał się tego ukryć - Mam nadzieje, że to nie z mojego powodu, wiesz, też byłem kiedyś w twoim wieku i zainteresowanie czarną magią nie wyszło mi na zdrowie.

- Nie, bo wiesz, tak tylko się pytam, cos mi się musiało obić o uszy, a może widziałam tę nazwę w jakiejś księdze, tej z indeksu ksiąg zakazanych - Hermiona starała się żeby wszystko wyglądało jak najbardziej naturalnie, jednak oszukanie Severusa Snapea graniczyło z cudem.

- Potter? Dobrze myślę? To on szuka informacji o horkruksach? - widząc minę ukochanej tylko splunął ze złością do kominka - jak mogłem ciebie posądzić o takie bzdury, jasny chłopiec, dobroć tego świata, pocieszyciel strapionych, nadzieja wiernych, Potter.

- Wiesz coś czy nie? Szukałam wszędzie, naprawdę wszędzie, wiesz jak bardzo jestem uparta jeśli chce osiągnąć swój cel - Hermiona nadal drążyła temat

- O tak, widziałem to przy Avadzie - Snape lubił czasami być troszeczkę złośliwy

- Więc szukałam wszędzie i nie znalazłam kompletnie nic. Nie wiem, do kogo mogłabym się zwrócić z tym pytaniem jeśli nie do ciebie.

- Nie pomyślałaś o Dumbledorze? - podsunął jej pomysł mężczyzna

- Nie, to właśnie on zlecił Harremu to zadanie

- A Potter oczywiście sam nie potrafi niczego osiągnąć więc od razu zwrócił się o pomoc, cały Potter, nic w pojedynkę, zawsze otoczony wianuszkiem fanów i doradców, ale do rzeczy - Snape odwrócił się do niej plecami i zrobił kilka kroków do przodu - wiem niewiele, prawie tyle co nic. Horkruks to przedmiot o wyjątkowej magicznej mocy, jest szkatułą w której chowa się część ludzkiej duszy, nie wiem dokładnie jak horkruks powstaje, ale chyba można zaryzykować tezę, że w jakiś szczególnie okropny sposób.

Hermiona patrzyła na niego przerażonymi oczami i nie wiedziała co powiedzieć, po chwili jednak odzyskała głos i zadała pytanie, które nasuwało się od razu

- Ale po co ktoś miałby stworzyć taki horkruks, po co miałby rozszczepiać swoją duszę? Chyba, że…

- Dokładnie, i ja tak myślę, po to żeby nie umrzeć do końca, ale proszę cię, nie przekazuj tego co ci powiedziałem Potterowi.

- Dlaczego? - Dziewczyna była zdziwiona, bo przeciez ta wiedza była potrzebna właśnie Harremu, a nie jej

- Po prostu nie i koniec, w porządku?

- OK - zgodziła się niechętnie - A teraz muszę już pędzić do siebie, cisza nocna i te sprawy, wiesz, patrole

Przytuła się do niego ciesząc się, że może czuć jego zapach, który tak bardzo uwielbiała. On z kolei cieszył się w tej chwili miękkością jej włosów. Pocałowali się długo na pożegnanie i Hermiona wyszła z jego gabinetu.

*****

Poranek był rześki i mglisty, z trudem można było dostrzec dwie ciemne postacie przechadzające się skrajem Zakazanego Lasu. Osoba w czarnych szatach była wyraźnie wzburzona, żywo gestykulowała, natomiast osoba z długą jasną brodą zachowywała się normalnie.

- A nie pomyślałeś, że ja już nie chcę tego robić, że chcę mieć święty spokój, taki na ile to możliwe, że może chcę wreszcie ułożyć sobie życie?!

- Severusie, wiesz, że obiecałeś mi coś dawno temu - odpowiedział spokojnie Dumbledor

- Ale okoliczności nieco się zmieniły, prawda? - nie dawał za wygraną Snape

- Okoliczności bardzo się zmieniły, to prawda, jesteś tak blisko wykonania zadania jak nigdy dotąd, szkoda by było zmarnować te całe lata wyrzeczeń i poświęceń, mylę się?

- Przypuśćmy, że cię zabiję, zostanę dyrektorem Hogwartu i co? Przecież kompletnie nic mi nie mówisz! Pomyślałeś chociaż o Hermionie? - Snape był naprawdę wściekły

- Severusie, jeśli kocha cię tak bardzo jak powinna, to nie powinieneś się niczego obawiać - uśmiechnął się dobrotliwie dyrektor - a jeśli chodzi o moje zaufanie, to wpadnij dziś do mnie wieczorem, powiem ci to, co już dawno powinieneś wiedzieć.

- Przyjdę na pewno - uciął krótko Snape i skierował swoje kroki do zamku.