XXXII Pogrzeb

Kiedy Hermiona obudziła się było już rano. Na początku nie bardzo wiedziała gdzie się znajduje, potem odruchowo zaczęła szukać obok siebie Severusa, kiedy go nie znalazła otworzyła oczy i wszystko trafiło do niej z siłą eksplozji.

- O nie… - wyjęczała – to mi się nie śniło, to się zdarzyło naprawdę, to się dzieje naprawdę, niech to szlag!

Usiadła na łóżku i jeszcze raz spojrzała w stronę poduszki narzeczonego, dotknęła jej delikatnie, tak jakby ta się miała za chwilę rozpaść, westchnęła ciężko i podniosła się kręcąc głową. Jednocześnie chciała i nie chciała tu być, jednak nie było teraz czasu na tego typu rozważania, musiała zacząć działać. Wyszła z kwater Snapea i szybkim krokiem udała się do swojego dormitorium, jednak nikogo tam nie zastała. Było wyjątkowo cicho, za cicho jak na tę porę dnia. Domyśliła się, że pewnie wszyscy są teraz w Wielkiej Sali na śniadaniu, jednak nie było to typowe śniadanie. Panowała absolutna cisza, wszyscy byli nadzwyczajnie poważni. Nawet Ślizgoni zachowywali się wyjątkowo poprawnie. Hermina nie chciała przeszkadzać, więc stanęła przy drzwiach i nasłuchiwała.

- Jak mogłam o tym nie pomyśleć! – wysyczała i uderzyła się otwartą dłonią w czoło z cichym plaśnięciem – przecież skoro ktoś umarł to trzeba urządzić uroczystości pogrzebowe! To jest właśnie powód tej ciszy, mowa jest o pogrzebie, dlatego nikt nie waży się pisnąć!

W odpowiedzi na to usłyszała wściekłe prychnięcie.

- Psika! Już cię tu nie widzę! No idź stąd! Ale to już!

Jednak Pani Norris nigdzie się nie wybierała, a gdzie była kotka tam zaraz pojawiał się jej właściciel.

- Co ty se myślisz głupia dziewucho, że ona nie czuje? Że głupsza jest od ciebie? Co tu w ogóle robisz, nie powinnaś być przypadkiem tam gdzie wszyscy? – spytał Filch z podłym uśmieszkiem – łańcuchy, dyby, wbijanie drzazg za paznokcie, mam nadzieje, że następny dyrektor na to zezwoli…

Hermiona nie chciała się odzywać żeby nie zaogniać sytuacji. Każdy w zamku wiedział, że woźny jest niesamowicie wyczulony na punkcie swojej kotki, jednak niewielu wiedziało dlaczego. Mało osób znało prawdziwą historię Filcha i Pani Norris.

Poznali się w Hogwarcie, od początku było widać , że Filch nie nadawał się na czarodzieja, jednak on sam za nic w świecie nie chciał przyznać, że urodził się charłakiem. Andromeda Norris była natomiast bardzo zdolną i obiecującą uczennicą, a że miała również dobre serce pomagała mu jak tylko mogła pisząc za niego wypracowania i sporządzając eliksiry, na zaklęciach i transmutacji nie mogła już zbyt wiele zrobić. Filch został wydalony ze szkoły już po pierwszym roku, jednak pozwolono mu zamieszać w zamku do czasu aż dorośnie i znajdzie dla siebie odpowiednią posadę, co nie było łatwe biorąc pod uwagę niechęć czarodziejów do wszelkiej maści odmieńców. Przyjaźń jego i Andromedy wciąż miała się świetnie, dziewczyna nie przejmowała się tym, że Filch był jaki był. Z czasem przyjaźń przerodziła się w coś więcej. Po ukończeniu Hogwartu Andromeda zaczęła ubiegać się o posadę nauczyciela OPCM, nadawała się na nauczyciela, lubiła dzieci, poza tym chciała być jak najbliżej ukochanego, który objął niezbyt zaszczytną funkcję hogwarckiego woźnego. Młodzi nie chcieli czekać ze ślubem zbyt długo, poza tym marzyła im się wspólna kwatera w zamku, więc szybko ogłosili zaręczyny. Teraz pozostało tylko, albo aż, powiadomić o nich rodziców. Filch pamiętał ten dzień jak żaden inny. Andromeda założyła swoją najlepszą szatę, długie proste ciemne włosy związała w kucyk, nie malowała się, jej ojciec był bardzo zasadniczy, twierdził, że porządnej czarownicy malowanie się nie przystoi. Pod drzwiami wielkiego domu Norrisów Andromeda spojrzała na ukochanego swoimi dużymi piwnymi oczami i powiedziała, że wszystko będzie dobrze, jednak zaraz okazało się jak bardzo się pomyliła. Ojciec, gdy dowiedział się o planach małżeńskich swojej córki wpadł w szał, matka rozpłakała się i trzasnęła drzwiami. Andromeda była jednak nieugięta, cały czas próbowała przekonać ojca o słuszności swojej decyzji. Pan Norris obawiał się wnuków charłaków, ale przede wszystkim ośmieszenia wśród znajomych i rodziny. Nie umiał znieść tego, że jego córka pokochała charłaka, który w dodatku został woźnym. Marzył mu się zięć, którym mógłby się chwalić na przyjęciach. Kiedy Filch odezwał się na chwilę i powiedział, że kocha Andromedę i chce być z nią do końca życia pan Norris uśmiechnął się złowieszczo i sięgnął za pazuchę. Kiedy wyciągnął różdżkę powiedział tylko, że właśnie umożliwia im wspólne życie aż do śmierci, a Andromeda stanie się zaraz tym, co kocha najbardziej. Błysnęło białe światło i zamiast Andromedy na dywanie stał kot, Filch nie zdążył nic zrobić, pan Norris popełnił za chwilę samobójstwo. Filch mimo, że był charłakiem wiedział, że ostatnie zaklęcie przed śmiercią jest absolutnie nieodwołalne, wiedział, że Andromeda nigdy nie będzie już człowiekiem. Nie chcąc sprawiać jej jeszcze większej przykrości podszedł do niej i wziął ją na ręce. W drodze do Hogwartu mówił jej tylko, że nigdy jej nie zostawi i że zawsze będą już razem, w Hogwarcie, tak jak planowali. To co się mu przytrafiło wywarło ogromny wpływ na jego charakter, stał się podły i mściwy, znienawidził czarodziejów, również za to, że nie umieli pomóc jego ukochanej. Mijały lata a oni dalej byli razem, mimo kociego ciała Andromeda miała wciąż ludzką duszę, z czasem nauczyli się ze sobą porozumiewać, jednak Filch nigdy nie przestał marzyć o ratunku dla ukochanej. Hermina pamiętała jak szalał z rozpaczy gdy kotka została spetryfikowana przez Bazyliszka, jak ścigał uczniów za robienie jej psikusów i jak tańczył z nią na balu. Właśnie pożałowała, że zwróciła się do Pani Norris jak do kota, jednak zaraz tłum wysypał się z Wielkiej Sali i odnalazła wzrokiem Harrego i Rona.

- Hermiono, gdzieś ty do cholery była? – zapytał ostrym głosem Ron – dzieją się bardzo ważne rzeczy, dziś pogrzeb, jesteś potrzebna, a ty włóczysz się gdzieś po błoniach czy Zakazanym Lesie!

- Cały czas byłam w zamku jeśli już tak bardzo chcesz wiedzieć. Trzeba było mnie zawołać, co, nie pamiętasz jak? – sięgnęła do kieszeni po fałszywego galeona

- Dajcie spokój – mruknął Harry – chodźmy lepiej na błonia, zaraz się wszystko zacznie.

Harry poszedł przodem, kiedy Hermiona uznała, że nie będzie w stanie niczego podsłuchać podeszła możliwie jak najbliżej Rona i spytała szeptem

- Ron, czy mi się wydaje, czy od Harrego czuć alkohol?

- Nie masz pojęcia ile wczoraj wypił. Strasznie przeżywa śmierć Dumbledora i ucieczkę Dracona i Snapea. Znasz go, nie cierpi siedzieć bezczynnie i czekać.

- Nie mogłeś go jakoś powstrzymać? – wysyczała wściekle dziewczyna

- Żartujesz? Chyba by mnie zavadował!

Hermiona zrobiła zrezygnowaną minę i westchnęła cicho ze smutkiem. Cały czas, od wczorajszego wieczoru, myślała o Severusie, ale rzadko w ten sposób, jako o mordercy dyrektora. Ron korzystając z tego, że nie odsunęła się od niego wziął ją za rękę i zaczął niezręcznie mówić o upływie czasu, nadziei i rychłym zwycięstwie. Hermiona nawet przez moment go nie słuchała, myślami była daleko stąd. Nie zabrała też swojej ręki. Nie przeszkadzało jej to, że ją trzyma a jemu najwidoczniej pomagało, więc niech i tak będzie, było jej wszystko jedno.

- Hermiono, Hermiono

- Oh, co mówisz, przepraszam, zamyśliłam się – spojrzała na Rona wzrokiem na wpół śpiącej osoby

- Mówię, żebyś zdjęła pierścionek – ścisnął jej rękę znacząco

- Ale ja nie zamierzam… - zaczęła, jednak nie pozwolił jej dokończyć

- Mówię o bezpieczeństwie, nie o zrywaniu zaręczyn.

- Ah, o to chodzi, myślisz, że ktoś mógłby? Wiesz o co mi chodzi – spojrzała na niego ze strachem w oczach

- Myślę, że potężny czarodziej jest w stanie wytropić Snapea po wibracjach jakie wydaje z siebie przedmiot naładowany tak silnym ładunkiem emocjonalnym i jeśli rzeczywiście miałoby miejsce takie tropienie to byłabyś w ogromnych tarapatach jako jego narzeczona. Nikt nie uwierzyłby, że nie miałaś o niczym pojęcia, Hermiono, Azkaban i te sprawy, rozumiesz? – spojrzał na nią z powagą wypisaną na twarzy

- Dzięki Ron, myślisz o wszystkim, zupełnie jak nie ty – uśmiechnęła się delikatnie – przystańmy na chwilę, zasłoń mnie.

W chwili gdy ściągała z palca pierścionek i zawieszała go na łańcuszku, który od zawsze nosiła na szyi, Ron myślał o tym ile jeszcze czasu upłynie do chwili, gdy ona zapomni całkowicie o Snapie i zwróci się w jego stronę, w ten szczególny sposób. Miłość różdżek nie przerażała go. Miał nadzieję, na szybkie zakończenie wojny. Jeśli Snape nie zginie w walce to aurorzy go wytropią i skażą na śmierć, wtedy magia różdżek przestanie dziać. Hermiona będzie zmuszona kupić sobie nową różdżkę, którą kiedyś w końcu skrzyżuje właśnie z nim. To miało sens, to było pocieszające, a on jej oczywiście wszystko wybaczy. Snape zniknie z powierzchni ziemi razem ze swoim panem i wszyscy będą żyli długo i szczęśliwie.

- Ron – Hermina złapała chłopaka za rękaw – odwieś się, hej!

- O co, co się stało? – Ron sprawiał wrażenie jakby właśnie został obudzony z głębokiego snu

- Idziemy, zaraz pogrzeb, nie możemy się przecież spóźnić, będzie mowa ministra o… - zająknęła się, miała nadzieję, że nie usłyszy ani słowa o Severusie

- Jestem z tobą Hermiono, czego byś tam nie usłyszała, to wiesz, że zawsze będę cię bronić – Ron objął ją na moment ramieniem, na co posłała mu wymuszony uśmiech.

- Dzięki Ron, za to, że przestałeś mnie oceniać i za… i w ogóle za wszystko – poklepała go po przyjacielsku po plecach.

Na pogrzebie usiedli wszyscy razem. Hermiona nie mogąc opanować łez wtulała się w szerokie ramiona Rona, podobnie jak Ginny w ramiona Harrego. Każda jej myśl mknęła w stronę Severusa. Nie bardzo czuła ciepło ciała Rona, za to on mimo sytuacji chłonął ją jak mógł nie wiedząc kiedy znów nadarzy mu się okazja do przytulenia, lub choćby dotknięcia jej. Kiedy oczyma wyobraźni oglądał ich wesele i gromadkę rudych piegowatych dzieci, ona cieszyła się, że wreszcie dał sobie z nimi spokój, że zaczął zachowywać się jak prawdziwy przyjaciel, tylko przyjaciel. Choćby ozłocił ja całą od stóp do głów z Severusem Snapem nie miał szans, z nim nikt nie miał szans. Nie w sercu Hermiony. Ginny spojrzała na nich na chwilę i przecząco pokiwała głową, jednak tylko Hermina mogła to zauważyć. Wiedziała co czuje Ron do jej przyjaciółki i wiedziała co jej przyjaciółka czuję do ich śmiertelnego wroga. Ginny zdawała sobie sprawę z tego, o czym Ron jako facet nie miał pojęcia. Severus był dla Hermiony tym najważniejszym i nie miała zamiaru z niego ot tak po prostu rezygnować. Hermina była przygotowana na walkę i na największe poświęcenie. Kiedy Ron uważał, że to już koniec Ginny wiedziała, że dla Hermiony to dopiero początek. Bardzo chciała ochronić brata, ale nie wiedziała jak i chyba nie było takiego sposobu.